Aankomst op Wuhan University campus

Ik werd vandaag vroeg wakker in het hotel, maar ik had toch niet echt goed geslapen. Misschien was het omdat ik zenuwachtig en nieuwsgierig was naar wat er allemaal me te wachten stond bij Wuhan University. Ik ging in het hotel ontbijten, aangezien dat wel zo makkelijk was. Op de derde verdieping ging had ik een zeer apart ontbijt in vergelijking met continental breakfast. Je had noodles die dan door een medewerker in een pan werd gekookt en er vlees bij toe wordt gevoegd, gefrituurde blokken aardappel (maar smaken niet als de onze), een soort van papje met wat erwten erin waarvan ik dacht dat het zoetig was maar eigenlijk best smerig en smakeloos bleek te zijn en verschillende soorten cakejes (ja als ontbijt). Ik sliep trouwens op de 6e verdieping op kamer 8605 (er waren wel 13 verdiepingen volgens mij), waarbij er altijd een 8 voor het kamernummer staat omdat het hier een geluksgetal is. De koekjes en cakejes als ontbijt vond ik goed te doen, maar ik kreeg echt de meest zoetige en ranzige appelthee die er was dus dat was wel minder.

Tony had een dag vrij en we zouden elkaar ontmoeten bij een ingang van Wuhan University (er zijn er meerdere). Het was aan het eind van de lange straat en ik zou eigenlijk met de taxi gaan, maar ik kon er maar geen krijgen (je moet wel de aandacht kunnen pakken en de taxi’s moeten wel vrij zijn). Dus ik vroeg een oude vrouw om hulp die op de stoep stond. Ze had een rode lint om haar arm en probeerde me wel te helpen. Wist ik veel dat ze een wegwijzer was voor de bussen, dus ze zette me vervolgens op de bus richting Wuhan University maar dan naar de hoofdingang! Nouja het gebaar was lief en het temperament van de vrouw deed me wel ietswat denken aan mijn oma.

Toen ik Tony uiteindelijk ontmoette gingen we met het busje bij de hoofdingang van Wuhan University naar de Foreign Students Education Faculty. Het was een handig busje, maar wel te klein voor alle studenten en bezoekers die ermee willen reizen. We gingen naar het kantoor waar ik me moest aanmelden en daar begon de hele rit. Een donkere jongen zag ons aankomen en vroeg om mijn paspoort. Ik zei meteen “no”, maar het bleek dat hij een ouderejaars was die juist nieuwe studenten hielp met de registratie. Hij droeg geen badge dus ik vond het nogal logisch dat ik hem als een medestudent zag die gewoon nieuwsgierig was naar mijn paspoort. Hij begeleidde ons door het eerste deel van de registratie heen, het laten zien van mijn admission notice en paspoort aan de administratie van de school en het regelen van mijn kamer zodat ik de sleutel kreeg om ergens te slapen. Het was blijkbaar normaal dat de registratie verspreid zou zijn over meerdere dagen door het grote geldbedrag dat studenten in één keer moeten betalen (waar ik later achter kwam).

De vrouw die achter het bureau zat voor het regelen van de kamers klonk echt als een chagrijnige vrouw die alleen maar in het Chinees tegen iedereen loopt te praten (met een beetje schreeuwerige stem). Claude die grapt de hele tijd in alle talen die hij kan: Frans, Engels, Chinees en nog soms een paar woorden in een andere taal (behalve Nederlands uiteraard :P). Hij komt uit Gabon en spreekt daardoor goed Engels en Frans. Ik vind het wel jammer dat je een tolk moet hebben om iets gedaan te krijgen hier en ik begreep ook totaal niet waar ze het allemaal over hebben totdat ze zeggen dat je iets moet betalen… Al die verwarring en vele papierwerk maakt je wel onzeker, maar ik voelde me wel iets veiliger omdat Tony erbij stond. Alsnog werd je van het kastje naar de muur gestuurd (van het ene gebouw naar het andere en van het ene bureau naar de ander) met steeds andere mensen erachter die dingen van je moeten en uiteraard in het Chinees tegen je praten terwijl je het niet kan… Net nu ik dacht dat het allemaal beter zou worden als ik naar Wuhan University zou gaan, want daar zouden ze immers Engels kunnen spreken. Nouja daarom ben ik opzich wel blij dat er de oudere internationale studenten zijn die je helpen (buddies).

Er zijn heel veel studenten die ook wilden registreren dus het was ook nog eens een chaos van allemaal aankomende studenten die iets wilden. Er zijn hier veel Fransen, Russen en mensen uit Azerdbadjaan, maar uiteraard geen Nederlanders :P Het viel me ook wel op dat ik voornamelijk Frans en Chinees om mij heen hoorde en niet eens Engels.

Ik kreeg de sleutels van de dormitory en mijn kamerdeur die achter het gebouw van de Foreign Students Education Faculty staat. Ik woon op de 4e verdieping in kamer 2-8 wat echt wel flink lopen is aangezien er geen lift is (arme Tony die mijn koffer omhoog droeg). Toen ik daar aankwam was er niemand, ik voelde me wel een beetje alleen en verdrietig toen Tony me achterliet omdat hij weg moest op zakenreis, want ik had gehoopt mijn kamergenootjes te kunnen ontmoeten. Mijn kamer is niet enorm groot maar wel te doen. Tony zei dat we het beter hebben dan de lokale studenten omdat er binnen dit appartement 4 studenten elk een eigen kamer hebben met een slot erop. In de kamer stond een bureau, stoel, boekenkast, matras die bijna op de grond ligt (op een dun houten plankje) met een dikke houten plank die verticaal staat en dient als hoofdsteun. Het was wel een beetje muffig en stoffig dus ik moest het wel nog gaan schoonmaken.

Behalve het schoonmaken wist ik eigenlijk niet wat ik verder nog moest doen aan registratie en er was niemand om wat aan te vragen (buiten kwam ik wat mensen tegen die ook niets wisten ook al waren ze 4e jaars…). Toen ik weer bij de International Office kwam ontmoette ik de Franse internationale ouderejaars student Julien die mij de weg wilde wijzen naar de supermarkt op de campus waar ik schoonmaakspullen en wasmiddelen kon inkopen. Hij vertelde me dat hij zich eerst ook een beetje verloren voelde toen hij de eerste dag begon bij Wuhan University, maar dat het uiteindelijk helemaal geweldig zal worden en je thuis helemaal niet meer mist. Hij studeert hier inmiddels al 5 jaar, maar dat zie ik voorlopig nog niet zitten ;) Hij volgt ook alle vakken in het Chinees, waarbij hij het eerste jaar alleen Chinees heeft geleerd.

Het was een hele wandeling maar ik vond de omgeving er wel heel mooi uitzien. Onderweg zag ik een heel traditioneel oude muur en heel veel bomen, het is hier heel erg groen (het lijkt net alsof ik over een bosrijke heuvel uitkijk vanuit mijn raam). Toen we terugkwamen en hij andere studenten moest helpen had ik eigenlijk wel aan Nederlands sociaal contact van al die talen die ik hier hoor behalve Nederlands, maar het bleek dat er geen internet aanwezig was op de kamer! Dat was wel het dieptepunt, want ik voelde me zo buitengesloten van alles. Ik werd gewoon gek van al die chinezen en overal alles in het Chinees. Zelfs internationale studenten die onderling in het Chinees praten, ik had het helemaal gehad! Vooral dat ik geen huisgenootjes nog had gesproken en ik niemand dus had stond het huilen mij nader dan het lachen. Ik hield het ook niet meer droog toen ik bij een medewerkster bij de International Office (die wel Engels kon) vroeg waar ik een internetcafé kon vinden. Ze had het blijkbaar erg met me te doen, omdat ze meteen telefoonnummers erbij ging pakken van ouderejaars die misschien tijd voor me hadden om me te introduceren aan andere studenten. Ik vond het wel een aardig gebaar maar ik had gewoon internet nodig op dat moment… Een man die het kantoor in kwam raadde me aan om voor gratis internet naar de Starbucks te gaan die bij de hoofdingang van Wuhan University.
Buiten stond een tentje waar het telefoonbedrijf ChinaUnicom of Chinatelecom (een van de twee bedrijven) internetaansluiting aanbood voor 5 maanden. Ik kocht het maar meteen in want ze zouden het pas de volgende dag of later aansluiten.

Ik was moe omdat ik ook nog niet had geluncht dus ik ging maar naar de kantine die dichtbij de faculteit stond. Het was superdruk en er waren aan de linkerkant allemaal verschillende hokjes waar je verschillende etenswaren kon bestellen (wel allemaal Chinese gerechten). Ik vond het er super uitzien alleen stond alles in het Chinees! Ik heb echt geen probleem met Chinees eten, maar wel met het duidelijk maken van wat ik wil eten als alles in het Chinees staat en er geen plaatjes zijn waarop ik kan aanwijzen wat ik wil. Een paar Chinese studenten hielpen me toen ik in het Engels vroeg wat het allemaal was. Ik wist ook niet hoe het allemaal werkte, want als je geen pasje hebt moet je voor alles een apart bonnetje halen bij de kassa. Ze waren wel erg genereus want een jongen gebruikte zijn pasje xD! Ik voelde me wel nogal opgelaten dat het hier allemaal zo moeilijk gaat met duidelijk maken wat je eigenlijk wil.

Ik besloot de rest van mijn kamer schoon te maken met de spullen die ik had gekocht en daarna richting de Starbucks voor internet. Onderweg kwam ik Claude tegen en hij bood zijn pc aan voor mij om te gebruiken om te skypen. Dat was heel erg aardig van hem, want het was echt nog een pokkenend naar de Starbucks met de bus en de bus rijdt niet meer na half 10. Ik vond het echt fijn om even iemand te spreken op skype en daarna ging ik met Claude en zijn vrienden (nog twee jongens uit Gabon en een meisje uit Thailand) nog uiteten. Het was gezellig, ook al praatten ze veelal in het Frans of Chinees. Het eten was erg goed, maar ze wilden wel per se bier drinken wat zoals gewoonlijk niet zo lekker is (maar wel minder ranzig dan Heineken :P).

Ik voelde me wel iets beter na die avond, vooral toen ik thuiskwam want ik ontmoette mijn Franse kamergenote Heloise. Ze had al les vandaag en daarom was ze eerder niet thuis. Ze stond in de gedeelde ruimte met haar vriendinnen Rebecca en Nina. Ze komen alle drie van dezelfde universiteit en volgen dezelfde vakken dus ze kunnen goed met elkaar optrekken. Zij hebben al in Frankrijk Chinese taal geleerd op de middelbare school dus ze kunnen wel het een en ander zeggen. Het was wel fijn om ze te hebben gesproken, want ik kwam er achter dat de douche niet werkte. De meiden waren er al een week en wisten al wat meer. Gelukkig mocht ik bij Rebecca op de kamer douchen. Aan het einde van de dag had ik echt het gevoel dat het een hele lange dag was. Ik voelde me ook nog niet echt thuis in mijn kamer (en had weer zo’n gevoel van “wat doe ik hier eigenlijk”) dus ik sliep zelfs met het licht aan de hele nacht.