Multicultureel festival Wuhan University

Multicultureel festival Wuhan University
17 en 18 november 2012
Op zaterdag hadden we rond half 9 afgesproken om naar het culturele festival te gaan nadat we de dag daarvoor kaasblokjes hadden gesneden en in een soort vierkante tupperware bak hadden gestopt. Een Italiaans meisje genaamd Valentina zou met ons een stand delen voor Italië (heel logisch naast Nederland) en ze had hulp nodig voor haar pannen vol met pasta. Toen we bij het sportveld aankwamen waarop het culturele festival zou afspelen zagen we allemaal tentjes van landen, een grote cirkel waarbinnen er nog twee rijen van kraampjes met landen stonden.
Valentina was in haar eentje pasta aan het klaarmaken aan een bureautafeltje (er stonden er twee) en Thomas en ik stonden achter het bureautafeltje voor Nederland. Onze stand was mooi behangen met posters vol met foto’s van Nederland en Italië en de beschrijvingen van de landen. We verkochten koffiekoekjes van Lotus die we bij de Metro hadden gehaald en blokjes kaas.
Om half 10 begon de gekte, er kwamen allemaal chinezen bij onze stand die stempels wilden. Als mijn beeld van chinezen niet al negatief was werd het door die dag nog meer versterkt. De chinezen waren opdringerig, duwden hun boekje onder je neus terwijl je bezig was, hadden geen besef van rijen en probeerden achter voor te dringen en vonden dat heel normaal. Soms hadden Thomas en ik het gevoel dat ze je gewoon van achteren aanrandden. Er waren wel enkelen die beleefd waren en je bedankten, maar anderen eisten gewoon de stempel op of pakten gewoon een koekje en deden alsof ze niet konden lezen dat er een prijs voor stond. Sommige kinderen waren ook echte kregen wat dat betreft, sommigen met een erg irritant hoge stemfrequentie.
De chinezen konden namelijk paspoortjes van Wuhan University kopen voor de “international cultural festival” waarin er bladzijdes stonden voor “Visa” waarop de stempels gezet moesten worden. Chinezen houden blijkbaar van stempels en aangezien sommigen nooit naar verre landen zullen reizen vinden ze het allemaal erg interessant. Niet alle chinezen hadden een paspoortje, sommigen deden goedkoop en kwamen met notitieboeken in plaats van een paspoortje. Er kwam zelfs een man met een echt paspoort! Hij wilde een stempel en blijkbaar had hij er al een paar, gestoorde man.
Het probleem was echter, Thomas en ik hadden geen stempel met een Hollands logo laten drukken. We hadden bedacht om de Nederlandse vlag als stempel te gebruiken met behulp van een rode en blauwe marker. Dan hoefden we maar twee strepen te zetten. Helaas was het meer werk dan we dachten en hadden steeds ieder een kleur marker vast om te strepen: de een streepte de rode, gaf het paspoort door aan de ander die dan de blauwe streep zette of andersom.
Ze wilden ook dat we teksten schreven, eerst schreven we nog “Nederland” of “Holland” maar na een tijdje werd dat saai en hebben we maar teksten geschreven als “hoelang is een chinees”. Het strepen kostte veel tijd en teksten schrijven al helemaal. Er kwamen binnen een minuut weer 5 a 10 chinezen erbij, ze bleven maar komen en we hadden dan ook geen tijd voor pauze, want elke keer dat het even rustig was kwamen er weer een paar aanzetten. Het was een warme dag, maar vooral met zoveel chinezen om je heen. Er wilden wat chinese meiden op de foto met Thomas, en dan was ik echt de pineut met twee markers, een pen om teksten te schrijven en zoveel chinezen die een stempel wilden dat we gelukkig een Oostenrijker genaamd Max (die geen kraam had omdat hij de enige was van zijn land) konden regelen als fotomodel van Nederland. Hij vond de aandacht erg leuk en alle chinese meiden vonden hem erg knap dus het was meteen een goede match. Ik gaf hem een blaadje met “The Netherlands” en de karakters in het Chinees om vast te houden terwijl hij met honderden meiden op de foto ging dus Nederland staat nu goed op de kaart dankzij een Oostenrijker xD. Jammer genoeg had hij achteraf wel last van chinese meiden die hem smsten...
Door alle drukte hadden Thomas en ik jammer genoeg helemaal geen tijd om die dag rond te gaan kijken, we hebben alleen onze eigen kraam gezien. Aan het eind van de dag (om 5 uur) waren we gesloopt, we gingen naar de Starbucks want ik moest echt naar de wc, het liefst een Europese. Bita, Nadia, Aileen en Veronica gingen om 7 uur naar de show, want sommige landen hadden een dansvoorstelling voorbereid (waaronder Korea met Gangnam style, Frankrijk en India met Bollywood). Thomas en ik gingen pizza halen bij Papa John’s die echt duur waren voor Chinese begrippen (vanaf 70 yuan, waarbij 100 yuan een normale pizza is), internationale prijzen dus net als bij de Starbucks. Daarna gingen we toch maar een stempel van Nederland laten maken bij een soort kopieerwinkel, want we hadden geen zin meer om een hele dag weer streepjes te tekenen met duizenden Chinezen waarbij je markeerstift het steeds begeeft. Al met al hadden we het niet slecht gedaan die dag, een omzet rond de 180 yuan. Helaas had het wel beter gekund als we niet zo druk bezig waren met vlaggetjes tekenen de hele dag, maar dat hadden wij ook niet geweten dat de Chinezen gierigaards waren die bijna alleen voor stempels kwamen en foto’s met een buitenlander.

Zondag begonnen we wat later en toen we aankwamen was het inderdaad al druk. Toen de chinezen zagen dat we bij onze stand stonden kwamen ze al meteen voor een stempel. Het scheelde enorm dat we een stempel hadden, zoveel sneller ging het. Maar ik weet nu wel hoe het voelt om achter een visumbureau te zitten en geestdodend een stempel op alle documenten te slaan. Er kwam niemand opdagen van Italië dus het was wel verwarrend voor de Chinezen of ik nou van Italië was of Nederland, er waren namelijk twee tafels en ik gebruikte de Italiaanse tafel voor stempelen terwijl Thomas onze Lotuskoekjes, kaasblokjes en stroopwafels (die ik nog uit Nederland had) verkocht. Ik was zo blij toen Aileen langs kwam, zij zorgde ervoor dat de chinezen eindelijk een rij vormden zodat er overzicht was en je niet meteen gek wordt van al die opdringerigheid. Ze riep dat in het Chinees en elke keer dat iemand aan de zijkant probeerde voor te dringen wist ze snoeihard diegene achter in de rij aan te laten sluiten (“I will have order” was haar quote van de dag). Ze vond het wel leuk, zij stempelde dan en ik schreef dan iets in het Nederlands omdat een Chinees dat een leuk idee vond en de rest vervolgens dat uiteraard ook eist… Ik denk dat ze best goed leiding kan geven later, want iedereen luisterde naar haar strenge uitspraken. Helaas wanneer ik het zei lachten de chinezen alleen maar omdat ik zo’n overduidelijk buitenlands accent heb…
Op de tweede dag wist ik wel hoe een superster zich voelt wanneer hij of zij krabbels moet neerzetten, je krijgt er langzamerhand een lamme arm van om steeds teksten neer te zetten en verzoekjes als “gefeliciteerd met je verjaardag” en “ik hou van jou” zijn toch wel net iets te lange teksten om steeds opnieuw te schrijven.
We verkochten echt veel die dag, alle stroopwafels gingen eruit en mensen kochten wel een heel pak Lotus koffiekoekjes voor 60 yuan! De kaas ging wat minder, maar misschien zag het er wat minder aantrekkelijk uit dan koekjes. De Oostenrijker was er vandaag niet dus Thomas werd als fotomodel gebruikt, dat deed het wel goed voor onze verkoop (ook al kwam er nog een meisje vragen naar de hunk van gisteren xD), aangezien hij tegelijkertijd verkocht en op de foto met chinezen ging maar de arme jongen werd wel onderhand misbruikt door de chinezen.
Na een tijdje moest Aileen weg en gelukkig wilde een chinees meisje Xiao Peng ons helpen, ze vond het blijkbaar helemaal geweldig om te stempelen en wilde ook op de foto met Thomas aangezien hij nogal geliefd was bij de dames. Ik was erg blij met haar, omdat je niet in je eentje paspoortjes wil stempelen en signeren. Haar medestudenten kwamen langs en vonden het wel maf dat ze bij de Italiaanse stand stond, maar de mensen die voor een stempel kwamen boeide het echt niet. Ze geloofden ook niet dat ik een Nederlandse was totdat ik iets opschreef en ik werd er langzamerhand zo moe van om te zeggen dat ik het wel ben dat ik Xiao Peng “the Netherlands” en de Chinese karakters voor “Nederland” op mijn voorhoofd heb laten schrijven. Toen vonden mensen me ineens wel interessant en wilden er een paar met me op de foto, haha.
Ik moest erg nodig naar de wc en Xiao Peng wees me er een aan die het meest dichtbij was. Nou… dat was echt de ergste wc die ik ooit heb meegemaakt (nog erger dan het beerputhuisje in Rusland!). Ik kwam in een zaal met witte tegels terecht waar een ongelofelijke stank hing. Er was een goot aan de linkerkant en rechterkant van de zaal waarin je je boodschap moest droppen. Er waren geen hokjes of deuren, alleen afscheidingen van ongeveer een meter hoog waar je als vrouw tussen moest hurken. Het ergste was nog dat het water in de goot niet stroomde en dat dus alle uitwerpselen en maandverband gewoon onder je te zien waren…
Tegen het eind van de middag kwamen de Duitse meiden Bita en Nadia langs en kreeg ik de tijd om rond te lopen. Er is een grote cirkel van Europese stands, Aziatische stands en stands van de Oostbloklanden. Daarbinnen zijn nog twee rijen van Afrikaanse landen, die uit redelijk veel stands bestonden. Ik heb ook een paspoortje gekocht van het internationaal cultureel festival voor 10 yuan en stempels verzameld. De stands waren interessant om te zien, velen hadden net als die van ons gewoon posters op de achtergrond met foto’s van het land en een beschrijving, maar anderen hadden veel typische voorwerpen uit hun land te koop. Kazachstan had bijvoorbeeld een tent opgezet met traditionele bekleding aan de binnenkant waarin je op de foto kon met Kazachstans. Sommige mensen van landen droegen traditionele kledij (Rusland en sommige Afrikaanse landen). Pakistan had zelfs kraampje in de vorm van een kasteel. Veel kraampjes verkochten voedsel (Vietnam met allemaal satés) en drank (wodka van de Russen waardoor er in de middag een Japanner dronken in de hoek van onze stand belandde) van hun eigen land. Op het podium waren mensen van bepaalde landen aan het dansen en zingen en ook op het sportveld liepen mensen van Arabische landen met hun vlag te paraderen en te joelen.
Aan het eind van het festival kwam de Nederlandse jongen Pjotter (die zaterdag al langskwam) met een andere Nederlander genaamd Willem langs. Ze studeren aan een andere universiteit in Wuhan, maar het is leuk te weten dat er toch meer Nederlanders in Wuhan zijn.
Voor avondeten ging ik met Veronica, Xiao Peng en Thomas naar een andere kantine dichtbij het sportveld. Daarna gingen Thomas en ik geld tellen en het bleek dat we een omzet van 657 yuan in totaal hadden! We hebben sowieso quitte gespeeld en zelfs een beetje geld verdiend, de kaas hebben we weliswaar niet helemaal verkocht maar we hebben wel de prijs eruit gehaald (246 yuan voor 2,5 kg kaas).

Al met al wel een geslaagd cultureel feest dus. Ik was wel echt bekaf na de twee dagen en was wel toe aan een weekend, totdat ik besefte dat het weekend net voorbij was…